As de lütte swarte Pott dor so alleen mank Blaumen un Kränze und Kerzen up den Fautboen stünn, künn ick em ganz un gor nich mit Hinnerk tausamenbringen.Hinnerk is doch ein Kierl von Tweimeterfif wäst!
Un liekers hadd dit hier all’s siene Richtigkeit: Sien Nam‘ stünn in sülwerne Baukstaben up den Pott. De Lüd makten ehren Deiner dorför. De Saal wier vull von sachte Musik, un dat rök so apartig bitter un säut. Ick oewer seet anne Siet in de hinnelste Bänk un künn’t nich begriepen. Wat hadden wi nich alls biläwt mit Hinnerk, un nu süll mit dissen lütten swarten Pott un de Asch dor binnen alls sien Enn‘ hebben? Wo he doch sülfst so’n langet Enn‘ wier! Un dorbi ahn Enn‘ fründlich un ümmer prat taun Helpen. Blot wenn he mal eins vergäten hadd, siene drüdden Tähnen intausetten, denn bleef em blot dat Mithelpen achter de Bühn; vör de Vörstellung, wenn he dat Publikum rinlöt un achter de Bühn, wo he sünnerlich mit den Vörhang tau daun hadd.
Hinnerk wier sowat as dat Markenteiken von uns’ Bühn un dat Faktotum taugliek. Un denn stünn de tweite Vörstellung von „Dat Mallür“ an: …An dissen Abend blifft de Maske wägen Krankheit unbesett‘, un dorüm stahn un sitten de Maten in de Gadrow üm den groten Schminkkuffert rüm un bedeinen sick sülfst. Hinnerk is ja binah för alls tau bruken, man hierbi kann he nich helpen. Sein besünneret Rebeit is nu mal de Vörhang. Bi dat Kommando „Vorhang auf!“ dreiht he de Kurbel na linksch un bi „Vörhang zu!“ dreiht he ehr na de anner Siet. Dat klappt all siet väle Johren so, un jüst will he hengahn na siene Kurbel, dor kriescht miteins de Regissör los as hadd em wän stäken: „Was ist denn das? Draußen auf der Bühne pfeift doch jemand. Ich werd wahnsinnig!“ He hampelt siene Been von’n Disch rünner – ‚Wimmer‘ siene Been – denn dissen Ihrenmann spält he sülfst, un he will jüst na buten rönnen, dor hüürt dat Fläuten up. De Damens kieken verbaast in’n Speigel, un der Regissör kloppt drei Mal an sien hölten Disch. De Prinzipal, he is in dit Stück de Semp-Fabrikant ‚Paul Klinke‘, schickt den jungen ‚Stieglitz‘ rut, de sall nakieken, wecker dat wäst is mit de Fläut. „So’n Quatsch“, denkt de bi’t Rutgahn. „Ick bün doch keen Spion nich. Ick ward den Düwel daun, eine roken ward ick.“
„Dörf ein‘ denn up de Bühn nich fläuten?“, fröcht ‚Paula‘, de mit ehre Ogenbranen befat’t is. „Das weißt du nicht?“, röppt de Regissör, „Pfeifen auf der Bühne oder mit dem privaten Hut da oben rumlaufen, was Schlimmeres kannst du im Theater nicht tun. Das darf man auf keinen Fall!“ „Auf keinen Fall!“, kümmt dat Echo von de Tauseggersch, „Sonst passiert ein Unglück.“
„Noch tau“, secht ‚Paul Klinke‘, „wo wi hüt de doemliche tweite Vörstellung hebben.“ Un in’n Stillen grüwelt he, wecker woll de Verbräker dor buten sien künn. Wieldes het ‚Stieglitz‘ de Fläut twors nich funnen, man he bringt de Herrschaften ‚Burwig‘, ‚Dr. Gerlach‘ un ‚Tiedemeier‘ mit, de sick in de Afsiet näben de Bühn Witzen vertellt hebben. Dat ward ok Tiet, dat de kamen, denn nu is de Momang dor, wo de Inspitschent in de Gadrow kiekt un fröcht, wat woll alle ehre privaten Klocken un Klunkern un Brillen aflecht hebben un wat jeder siene Requisiten bi sick het. Un so as ümmer kricht he keene Antwuurt. „Armleuchter“, secht he un geiht wedder rut, un mit em geiht nu ok Hinnerk na siene Kurbel. Un de letzte Viddelstunn‘ geiht los, de hippeligen Minuten, ihrer de Vörhang upgeiht. In disse Tiet ward ümmer marschiert: Up de eine Siet von den langen Flur twischen Gadrow un Bühn‘ de Damen mit ‚Klinke‘ siene Fru ‚Emma‘ an de Spitz‘, ümmer up un dal, un an de anner Siet, dicht an de Wand längs, de Mannslüd. ‚Burwig‘ äuwt ümmer wedder dat swore Wuurt Kon-sis-torial-rat.
He will dat akrat so lut un düütlich kamen laten, as de Regissör em dat intrichtert het. Dit Wuurd wier dat wichtigste, hadd he seggt, för den richtigen Lop von dat ganze Stück! Man unverwohrens is ‚Burwichen‘ so, as wier em jüst wat in’n Hals schaten. He versöcht dat ümmer noch eins mit Hausten, dor mellt sick taun drüdden Mal de Klingel. Hinnerk kricht siene Order, de Vörhang geiht up, un de Semp-Komedi nimmt ehren Lop. Gaut löppt dat. Hinnerk sitt an siene Kurbel un kiekt direkt bi’n Vörhang vörbi sietwarts up de Bühn rup: Wunnerbor!
In den iersten Akt het ‚Burwig‘ ümmertau dat Bedürfnis, „Brr“ tau maken, wat sick bi em as Afgeordneten dörchut gaut anhüürt. In’n tweiten Akt bliwwt em de Stimm‘ all af un tau weg, in den drüdden Akt oewer kümmt dat schöne Wuurt Konsistorialrat afslut nich ut sien Hals rut. „Sch…“, secht de Regissör, de as ‚Wimmer‘ jüst bi dit Stichwuurt up de Bühn‘ möt. Un de Tauseggersch denkt: „Mein Gott, seine Stimme“, un röppt so lut un so mannsmäßig as se kann un ut vollsten Bussen dat verdammte Wuurt hen na de Bühn‘: „Konsistorialrat!“, röppt se, un dat is de Rettung. Fuurts löppt dat Stück wedder. Löppt rasch un akrat, so as inäuwt. Bet to den Ogenblick, wo ‚Klinke‘ siene Dochter bi’t Küssen mit ‚Dr. Gerlach‘ öwerrascht. Grannig reckt he sick in’t Enn‘ un pultert sien Machtwuurt as Vadder gägen disse Leifschaft luthals in de Gägend. ‚Paula‘ het oewer ‘n ganz anner Meenen dortau un rönnt mit grotet Gewäs – „Ach, Vadder, ick heff em ja so leif!“ – dwars öwer de Bühn‘ up den strammen Mostrichminschen tau. – Dor! Ein‘ von ehre spitzen Lackschauh kümmt in den Soom von dat lange blaage Kleed tau stäken, de Faut wrickt üm un de Diern föllt lingelang hen. Alls is boomstill. ‚Dr. Gerlach‘ süht siene ‚Paula‘ störten, wiet af von em, direkt an de Ramp‘. Helpen kann he nich, em is ganz leeg, an leifsten mücht hei afträden.
„De Vörhang möt doch kamen!“, denkt he. „Worüm kümmt de Vörhang nich?“ De Inspitschent het doch hinnen all ropen: „Vorhang!“, oewer nix passiert. Nu röppt dat taun tweiten Mal: „Vorhang!“, dor bölkt Hinnerk taurüch: „Auf oder zu?“ – Man ihrer de passliche Antwuurt rut is, het ‚Klinke‘ as ierster den Schock afschüddelt un sick flott in Bewägung sett. Ganz por Sekunden het dat all’s blot duert, in’n Saal is dat musingstill, un alle denken, dat möt so. Dor bückt ‚Klinke’ sick und bört ;Paula’ vörsichtig na baben. „Ach Pappa, ick heff em ja so leif!“, sluckert se noch eins ehren Text un kuschelt sick an siene Bost. Un blot he kann hüren, wo se liesing „Auaa“ stoehnt. Ehr Faut deiht mit eins unverschamt weih. Un dorüm smitt ehr Vadder ehr nich ut de Dör rut, so as dat in’t Textbauk steiht. Nee, he behöllt ehr bi sick, in seine Arms, as wier se ’n lütt Kind. Un he denkt dorbi ganz fix: „Wat wür dat doch förn supergauden Sluß an disse Städ afgäben, twors twei Sieden tau früh na dat Textbauk, ümmerhen oewer mit mi ganz vörn an de Ramp!“ Un de Inspitschent fäuhlt woll, dat de Prinzipal so denkt, un makt – Black! Un denn makt he wedder Licht. Und at Publikum is nich mihr tau hollen un ballert de Hänn’ tausamen as verdull.
‚Klinke’ lacht öwer’t ganze Gesicht un makt mit ‚Paula’ in’n Arm siene Verbeugung. Noch länger hollen kann he de Diern nu gliek nich mihr. Gottloff, de annern Späler maken, wo se jüst stahn, ok ehren Deiner, un denn gahn se alle fix af. Oewer se möten ümmer noch eins wedder rut. Dat Klatschen hüürt un hüürt nich up. ‚Paula’ kümmt dorbi jedet Mal up de Arms von ein annern Kolleg’ na vörn, as hadden se dat so prowt. Un se is bannig glücklich in ehre ierste Rull’! – Mit Weihdag un Tranen dormang.
As de Sanitäters ehr de Trepp’ dal drägen, un Hinnerk dröcht ehre Dasch, un alle annern gahn mit, dor bitt se de Tähnen tausamen un secht: „Dat mit de leege tweite Vörstellung und at Fläuten up de Bühn, dat is doch alls blot blanken Häuhnergloben, stimmt’?“ „Klor“, seggt ‚Marie’, wat de Deenstdiern bi ‚Klinke’ is. „Lat em man nich bi di rin, den Häuhnergloben!“ Un heimlich kloppen se alle dreimal gägen dat Treppenholt. Blot de Prinzipal nich. De is nich bi de Sak, wiel he deep binnen in siene Uhren ümmer wedder hüürt, wo dat röppt: „Auf oder zu?“
… Jüst so güng mi dat nu ok. Ick hadd Hinnerk siene Stimm’ in’t Uhr un seech em vör mi in siene ganze Längde. Watt de witthorige Minsch dor vörn mit fierliche Stimm’ vertellte, dat keem nich an bi mi, wier woll ok sowieso gliek vörbi. Man ick wull den swarten Pott nu nich mihr seihn. Ick möök de Ogen tau, stünn up, dreihte mi üm un güng rut. Ick heff de swore Eikendör sachten taumakt un denn liesen dreimal dorgägen kloppt, för Hinnerk.
Wolfgang Lücke
Nächste Anektode: Dat geflügelte Wurt